ME-Gids.net :: Bekijk onderwerp - De angst in de ogen van mijn arts.

ME-Gids.net

ME Algemeen - De angst in de ogen van mijn arts.

Grigor - 08 Jun 2020 - 12:18
Onderwerp: De angst in de ogen van mijn arts.

Een blog over de soms zeer moeilijke relatie tussen ME-patiënten en de medische wereld.

Een medische wereld waarin sommige artsen hun patiënten bijna lijken te haten? Zie je dit ook bij een ziekte zoals reumatoïde artritis?

Het perspectief van een patiënt over waar dingen fout gaan en hoe dingen verbeterd zouden kunnen worden.

Laat graag een reactie achter onder de blog op de website.

http://anilvanderzee.com/de-angst-in-de-ogen-van-mijn-arts/

Delen is lief!

semma - 10 Jun 2020 - 08:41
Onderwerp: De angst in de ogen van mijn arts.

Grigor schreef:

Ja!
Ik las een blog van een reumatologe. Tijdens haar opleiding, stage en aio-tijd als aankomend arts, opleiding etc als aankomend reumatologe hoorde ze steeds dat reumapatiënten het ergste waren. Waar ze ook gewerkt heeft, ze zag geen erge reumapatiënten. Op een dag is ze gaan vragen wat die dan voor ergs deden.
Wel, ze hadden allemaal eisen als precies zus willen liggen, op dat soort kussen, etc. Haar klep viel open. Zij zag alleen patiënten die geleerd hadden wat voor hun vervormde lichaam het beste werkt.

Dat soort dingen begrijp ik ook niet. Die opleidingen schieten erg te kort. Het is natuurlijk veel gemakkelijker als je zo'n patiënt als het voorwerp uit je lesboekje kan behandelen. Met een flinke opschaling van de opleiding gaan ze misschien ook met wat meer respect om met mensen op de IC. De hele rij patiënten zonder schermen tussen de bedden in hun blootje met hoogstens een klein handdoekje over de kont... Ik wist niet wat ik zag bij de eerste foto's van de corona-uitbarsting in Italië.
En nu wij hè. Hoe reageert ons lichaam als we daar vrijwel onbedekt in ons blootje liggen, terwijl de meeste van ons al snel sterven van de kou? Een weekje of zo op de IC in je blootje onder de constante afkoelende wind van de airconditioning... dan kan al snel afscheid nemen van Semma.

Een ander algemeen praktijkvoorbeeld. Of de stagiaire de behandeling mocht doen. Die stagiaire was niet van te voren aangekondigd, maar ok. Tijdens de stage over de daadwerkelijk praktijk leren is erg belangrijk. De behandeling was klaar, ik ging zitten en ik vertelde wat over haar behandeling. Ze schrok zich kapot toen ik begon te praten. Kan het nog gekker? 'Tuurlijk, waarom niet?! Het was de behandelaar zelf die een hartverzakking kreeg toen deze cliënte begon te praten tijdens de behandeling. Het kwam dus goed uit, dat er (op grote afstand) een stagiaire bij zat. Die weet nu dat de mensen op de behandeltafel gewoon mensen zijn met een mond, een mening en vragen.
Overigens heb ik dit reageren geleerd door een alternatieve fysiotherapeut. Hij wou altijd even praten over wat ik als effect voelde en zo. Hij legde ook de bekende verbanden uit, dus dat bv. pijn op een schouder kan ontstaan doordat er iets niet goed zit in de knie (iets dergelijks). Daarnaast heb ik door een reeks van onbekende mensen die zonder verklaring aanschoven, geleerd om zonder omwegen te vragen wie ze zijn en waarom ze aanwezig zijn. En de hele sessie door kunnen ze rekenen op vragen/opmerkingen. Ook als er iemand tijdens huisbezoek zegt (of misschien wel vooraf instemming vraagt) dat er dan "volgende keer iemand meekomt.". Dan wil ik meteen weten hoezo iemand en waarom er niet meteen gezegd wordt wie en waarom. Dat ze aan mij de pest hebben, dat wil ik best geloven, want ik zie de door henzelf veronderstelde stralenkransjes nooit. De tijd van "Ja dokter, Amen dokter" ligt immers ver achter ons.

Dus wij met onze betweterij over ME bij artsen?
Maar mensen met ME voldoen helemaal niet aan een van de beschrijvingen in dat beschrijvingenboek en dus zijn wij psychische aandachtstrekkers die ziektes verzinnen of zich beter voelen als ze zich achter ingebeelde ziektes kunnen verschuilen, etc. De mondigen onder ons zijn dus echt wel enge mensen, die bovendien knagen aan de poten van de dokterstroon.

semma - 10 Jun 2020 - 08:47
Onderwerp: De angst in de ogen van mijn arts.

Ik ben ook wel benieuwd hoe een reumatoloog reageert op een patiënt die vraagt om medicatie die maagwand niet kapot maakt. En als ze er niet zijn, of hij niet kan zoeken naar iets alternatiefs.

O jee, daar valt me een vlog in. Tuiniervlog van iemand met een aangeboren invalidiserende handicap. Hij kwam er met een goede arts van af met 2 verschillende soorten, eentje voor dagelijks en eentje voor specifieke situaties. Toen kwam er een nieuwe arts die weigerde om dat medicijn voor te schrijven, want te duur. Binnen een half jaar was hij kapot gemaakt door willekeurige medicijnen, die al of niet voor zijn aandoening bedoeld waren. Ook zat daar spul tussen, dat pas na 2 weken effectiek is (en dus niet ingezet kan worden voor die inzinkingenj). Hij kieperde een doos vol met doosjes en potjes om: daarmee was zijn gezondheid vernield. En dat was dus wegens bezuiniging...

Grigor - 11 Jun 2020 - 02:05
Onderwerp: De angst in de ogen van mijn arts.

Oh ik had je reacties nog niet gezien. Wat bizar allemaal zeg. Wow!

Jammer genoeg zijn dit situaties voor ons heel normaal. Ik wist echter niet dat bij reuma het nog steeds zo erg was...

brad - 12 Jun 2020 - 11:37
Onderwerp: De angst in de ogen van mijn arts.

Ik denk niet dat er angst in de ogen van dokters staan als ME-patiënten langskomen eerder minachting en soms haat.

Grigor - 21 Jun 2020 - 19:39
Onderwerp: De angst in de ogen van mijn arts.

Dat kan zeker maar opzich haat vaak het gevolg van angst.

semma - 26 Jun 2020 - 14:26
Onderwerp: De angst in de ogen van mijn arts.

Hier is nog een oude bekende: vrouw zijn.
De wetenschap heeft zich indertijd geschaard rond de oergezonde westerse man in de bloei van zijn leven. Iedereen heeft daaraan te voldoen. Daarnaast is hier al vaker vermeld dat al die referentiewaarden niet deugen. Dat is deels omdat men meer is gaan erkennen dat er bepaalde groepen zijn en deels door de huidige maatschappij, waarin het voedselaanbod al lang niet meer zo gezond is al gesuggereerd. Momenteel is vit.D weer in het nieuws, omdat het belangrijk is voor het immuunsysteem. En het allernieuwste is de emancipatie, zoals vrouwen die voetballen op topniveau en dan kwalen als voetbalknieën oplopen. Daarvan weet men zomaar, dat deze problemen door de verschillen in de hormoonhuishouding, anders behandeld moeten worden dan bij mannen. Maar dit ene is dus het nieuwe, de voetbalster. Het gaat niet om de gewone vrouw die blijft terugkomen wegens hardnekkige kwalen en daarom zwarte kruisjes in het schaduwdossier oploopt.

We hebben veel te danken aan alternatieve artsen die zulke zaken aankaarten, want anders was het nog minder poot om op te staan.

Maar hier dus een artikel over een relaas over het negeren van zieke vrouwen, die hardnekkig terug blijven komen omdat hun kwalen doorgaan en zich uitbreiden. Zo zijn ook veel mensen aan ME gekomen. Covid-19 voegt er een hele smak aan toe en zij zijn nu net niet de CVS'ers, want van hun is precies bekend waar de vermoeidheid door komt (CVS gaat om mysterieuze chronische vermoeidheid, dus niet te koppelen aan bekende energie vretende zaken als zwangerschap & bevaliing, grote tegenslag(en) in het dagelijkse leven, etc.

Grigor, door naar die vrouwen te kijken, zie je meer over hoe en waarom wij met ME genegeerd worden of in de psychiatrische hoek geplaatst.

https://www.rtlnieuws.nl/lifestyle/gezondheid/artikel/5158371/mysterieuze-vrouwen-kwalen-medicijnen