Gebroken leven

De ontwrichtende ziekte ME/CVS

Auteur: Kooman, Kees
Uitgever: Uitgeverij de Kring, Amsterdam
ISBN: 9789491567322
Jaar: 2013
Pagina’s: 288

Journalistiek boek over de mysterieuze ziekte ME/CVS

U bent ziek, erg ziek, maar de dokter vermoedt dat u gek bent en beter kunt worden door te denken dat u niet ziek bent. Dat is in een notendop het verhaal van ME of, zoals psychiaters het bagatelliserend noemen, CVS: Chronisch Vermoeidheid Syndroom.

Rond de chronische ziekte woedt al drie decennia een wittejassenoorlog. Wetenschappers en medici staan lijnrecht tegenover elkaar en schuwen het moddergevecht niet.

En welke rol speelt de farmaceutische industrie? Welke belangen hebben de grote verzekeraars? Waarom wilde een oud-minister van Volksgezondheid alleen onderzoeksgeld uittrekken voor de gedragstherapie? Waarom noemen sommige specialisten deze ziekte in zijn ergste vorm liever aids-II? Waarom gaan sommige ‘witte jassen’ schijnbaar gemakkelijk voorbij aan de vele zelfmoorden die verband houden met de diagnose ME/CVS?

Taboevragen waarop dit boek antwoord wil geven.

Kooman ging in Gebroken leven op zoek naar de antwoorden op deze vragen. Tot dusver verschenen veel boeken over het Chronisch Vermoeidheid Syndroom, geschreven door ervaringsdeskundigen: artsen of patiënten. Kees Kooman schreef met Gebroken leven eindelijk een objectief journalistiek Nederlandstalig boek dat alle kanten van de mysterieuze aandoening belicht, daartoe geïnspireerd en aangemoedigd door ervaringsdeskundige Rob van der Ploeg (al 25 jaar ziek).


Boekfragmenten

Lees ook een kleine voorpublicatie van het boek:

Uit het hoofdstuk: Nog steeds de leukste thuis

De wereld, vertegenwoordigd in de vorm van een landkaart boven zijn bed, is in een tijdsbestek van enkele jaren kleiner dan ooit geworden. De geringste flikkering in de verduisterde kamer, zoals het lampje van een recorder, doet pijn aan zijn ogen. Die gaan schuil achter een zonnebril van fors formaat. Het donkere petje dat hij draagt, doet een man vermoeden die streeft naar een jeugdig uiterlijk, zoals je dat vaak kunt zien in elke winkelstraat, waar ook ter wereld. Maar Ysbrand de Vries, voormalig kosmopoliet, kan alleen maar dromen van een wandeling door naburige winkelstraten. En voor dromen zul je eerst moeten kunnen slapen.

Het verhaal van De Vries is het verhaal van zoveel mensen die van de ene op de andere dag in een nachtmerrie belanden. Blakend van gezondheid en activiteit, zoveel hele en halve marathons gelopen, als aanvoerder van een ploeg een nationale hockeytitel mogen vieren, en een stuk op weg naar een veelbelovende maatschappelijke carrière.

Hij was huisarts nota bene en begreep absoluut niet wat hem overkwam na een longontsteking, waarvoor hij enkele dagen in een ziekenhuis moest doorbrengen. Zo snel als mogelijk weer aan het werk gegaan.

Patiënten die op zijn spreekuur kwamen, vergezelde hij vanuit de wachtkamer. ‘Het was een stukje van twintig, hooguit dertig meter. En ik merkte dat mijn benen een kwartier nodig hadden om te herstellen van de inspanning.’ Voor iemand die in de voorbereiding op marathons duurlopen deed van dertig kilometer mag een stukje wandelen van hooguit dertig meter niet eens een inspanning heten.

Ysbrand de Vries moet vechten tegen veel vooroordelen, want hij is niet eens doodmoe, zoals velen van zijn lotgenoten. ‘Soortgenoten’ zullen veel van de specialisten waarschijnlijk zeggen buiten gehoorsafstand van de betreffende patiënten die veelal worden beschouwd als mislukte toneelspelers. Zelf werd hij geconfronteerd met aan woedende grenzende behandeling bij consulten met specialisten en artsen. De Vries belandde in een medische achtbaan van achterdocht en willekeur. ‘Het was een grote ramp. De meeste artsen wilden niet eens luisteren. Er was een huisarts bij die op de gang bleef staan en alleen zijn hoofd om het hoekje stak om aan te geven dat hij niet in één kamer wilde zijn met iemand die de boel zo belazert.’

Een later fragment:

Hij vierde recent zijn vijftigste verjaardag in horizontale positie. ‘Ik lig nu de hele dag naar het plafond te staren.’ Slapen lukt soms tijdens die eindeloze etmalen, en dan alleen dankzij de bijwerking van een mild antidepressivum. Dat slikt hij dus alleen vanwege die bijwerking. Een paar uurtjes ontsnappen aan de afschuwelijke realiteit van alledag. Professor Stein, een van de wetenschappers die wel geloven in de lichamelijke oorzaak van deze ziekte, drukt patiënten op het hart om vooral niet de hoop op te geven. Maar hoe doe je dat in deze uitzichtloosheid waarin zich nu al 2500 dagen aaneen hebben geregen als kleurloze klei?

Elke prikkel in de vorm van licht of geluid is hem te veel. Hoofdpijnaanvallen kunnen negen maanden in beslag nemen. Alle kracht is verdwenen uit armen en benen. Handelingen als telefoneren of lezen zijn onmogelijk geworden. Douchen kan alleen vanaf een waterafstotende stretcher en met oordoppen in. ‘Weet je wel hoeveel herrie water maakt?’ Niet de hoop opgeven ja, maar hoe dan? ‘Ik beschik gelukkig over een aantal motiverende factoren. Sommige vrienden die me aanvankelijk in de steek hebben gelaten, keren terug. Daar zijn de drie specialisten (huisarts, psycholoog en psychiater) die niet twijfelen aan de ernst van mijn aandoening.’

Hij begrijpt heel goed dat Kay Gilderdale (zie hoofdstuk 3) op eigen initiatief van een ziekbed dat ruim zeventien jaar duurde een sterfbed maakte. ‘Het is zo treurig als arts te moeten vaststellen dat de opstelling van veel specialisten tot een bijna vijandig en in mijn ogen zeer onprofessioneel gedrag leidt.’ Uit zijn mond klinkt het woord ‘zelfmoord’ bijna klinisch. ‘Vroeg of laat eindigt een leven altijd.’ Maar Ysbrand de Vries heeft in zijn huis, zoals hij het noemt, ‘zeer motiverende factoren’ rondlopen. Zijn vrouw en twee kinderen, een dochter (‘die mijn e-mails schrijft’) en een zoon. ‘Ze leven heel bewust. Op een dag zei ik dat ze eigenlijk een “eco-pappa” hebben. Ze keken me met grote ogen aan. Als jullie vrolijk zijn, zo legde ik uit, sla ik die vreugde als een zonnecollector in mij op. En als het hier wel eens stormt, haal ik kracht uit de windenergie. Mijn zoon wachtte even en vroeg toen: het gebeurt niet vaak, pap, maar wat doe je als wij huilen? Ik zei: dan word ik een waterkrachtcentrale.’

Een van de beste herinneringen in deze grijze jaren bewaart hij aan Vaderdag. ‘Ze hadden een briefje voor me geschreven om me op te monteren. Daarin stond dat ik de leukste thuis was. Een mooier compliment kan iemand die al zeven jaar op bed ligt, zich niet wensen.’


Verschijnt 15 maart 2013

In Nederland is het boek uitsluitend verkrijgbaar via de website van uitgeverij De Kring: http://www.uitgeverijdekring.nl/gebroken-leven

In België is het boek uitsluitend verkrijgbaar via de Vlaamse ME-vereniging www.me-cvs.be en me.vereniging@belgacom.net


Lees een eerder verschenen column van Kees Kooman over ME/CVS en zijn boek:

Column. Vriendelijk verzoek om dood te vallen


Persbericht boekaankondiging (14 maart 2013)

 

6 reacties

  1. Mijn persoonlijke mening
    Gelezen
    Ok vanmiddag binnen, net uitgelezen.
    Mijn lijf leeft dan weinig, mijn hoofd doet het sommige dagen nog verbazend goed.
    Zelf dank ik dit trouwens aan de Sint Janskruid dat ik al vanaf 2001 slik.

    Ok mijn persoonlijke mening:

    Het boek heeft een warrige structuur.
    Het boek is te warrig om meteen een scherpe recensie te schrijven.

    Het springt zeg maar van arts naar arts.

    Van mening naar mening.

    Maar de schrijver schroomt niet te zeggen wat gezegd moest worden.
    Alles wordt naar voren gebracht keihard en met naam.
    Dus nu maar hopen…

    Wat ik mis in het boek is dat de onjournalistieke houding van de pers niet wordt aangepakt.

    Wat ik mis tijdens het lezen, is de loop van de zoektocht.
    De volgorde waarop hij tegen de zaken aanliep.

  2. De afgelopen dagen dit boek gelezen, en –een ongelukkige uitdrukking in dit verband, maar toch: een feest der herkenning. Kooman schetst precies die onzekere, idiote, ongrijpbare wereld waar je als individu in terecht komt als je het label CVS krijgt. Alsof het al niet genoeg is dat je je doodziek voelt zonder dat er een oorzaak wordt gevonden loop je aan tegen dokters die je niet serieus nemen, keuringsartsen die je of gezond of gek verklaren, deskundigen die elkaar tegenspreken, familie en vrienden die afhaken, en patiëntenorganisaties die het ook nog eens oneens zijn: het is ook om gek van te worden;-). Heb ik dan geen kritiek? Jawel: de rol van dr. Blijenberg als grote aanjager van het CGT-gedachtengoed in Nederland blijft wat onderbelicht. Het zou interessant zijn om al zijn stellige uitspraken over ME-patiënten tegen het licht te houden, want die hebben de toon gezet en een hoop ellende veroorzaakt. En jammer dat dr. Van der Meer de kans krijgt de redelijkheid zelve uit te hangen terwijl hij al die jaren braaf achter Blijenberg heeft aangelopen (en dat hersenonderzoek waarover hij zich nu beklaagt dat hij er geen geld voor kreeg was dat niet alleen bedoeld om de effecten van CGT aan te tonen?). Maar los daarvan: dank aan Kees Kooman dat hij zich in dit wespennest gestoken heeft en de chaos enigszins heeft ontrafeld en op een rijtje gezet.

  3. Ik had er door de positieve reacties meer van verwacht.
    Mij lijkt het of Kees Kooman enkele interviews gedaan heeft en die bijna letterlijk heeft overgenomen, zo zijn er overlappingen in het boek, hij heeft ook duidelijk geen onderzoek gedaan naar de correctheid van de informatie die hij kreeg, Er staan enkele “onwaarheden” in… wat ik heel jammer vind in een wat hijzelf een “objectief” boek noemt….
    De hoofdstukken vormen geen link met elkaar, en dat komt wat raar over.
    Er is denk ik geen controle geweest van de proefdruk want een bepaalde alinea komt zelfs dubbel voor.

    Ik heb mij dus toch wel geërgerd tijdens het lezen van dit boek… en kan het niet echt aanraden

  4. Gebroken Leven – Reactie Nijntje 21-4-2013
    Jammer dat je negatief bent over het boek ‘Gebroken leven’ van Kees Kooman en Rob van der Ploeg.
    Waarschijnlijk besef je nog niet wat je in je handen hebt. Daarom enige toelichting.
    Aan het boek liggen zeker 16 doelstellingen ten grondslag, waarvan er 15 ten dienste staan van ME-patiënten.
    Helaas kon door de te hoge portokosten niet alles in 1 boek verwerkt worden, maar dit terzijde.
    Zomaar een paar doelstellingen:

    1. alle uitspraken zijn geverifieerde uitspraken, zodat iedere ME-patiënt met een procedure voor een uitkering op grond van ME het boek à EUR 21,95 in een procedure kan inbrengen. Als een ME-patiënt langs iedere professor moest gaan voor een getuigen-deskundige-verklaring, dan kost dit per ME-patiënt vele tienduizenden euro’s!  En ME-patiënten hebben dit geld eenvoudigweg niet!
    2. nooit meer aan familieleden, vrienden kennissen hoeven uit te leggen wat je wel en niet kunt! Nooit meer ongeloof in je familie of vriendenkring of in je relatie: je bent immers doodziek!
    3. CGT als geneesmethode door het doen van onderzoek beoordelen! Dit is geworden: belachelijk voorstellen!

    ALLES ZELF MEEGEMAAKT gedurende 25 jaar!
    Probeer de andere doelstellingen er eens uit te halen: je zult verrast zijn!

Geef een reactie

Zijbalk

Volg ons
ma
di
wo
do
vr
za
zo
m
d
w
d
v
z
z
27
28
29
30
31
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
1
2
3
4
5
6
Datum/Tijd Evenement
28/03/2024
19:00 - 19:30
Wat als ze niet zien dat je ziek bent? (Radio Aalsmeer)
16/04/2024
15:30 - 16:45
Webinar onderzoeksprogramma ME/CVS (ZonMw)
19/04/2024
00:00
Nederlandse Long COVID Dag 2024
Recente Links