Cognitieve gedragstherapie (CGT) is een therapie gericht op de psyche van de patiënt. Het gaat er vanuit dat denkpatronen invloed hebben op gedrag wat weer invloed kan hebben op de gezondheid. Er zijn twee vormen van CGT te onderscheiden:
In België/Nederland is enkel deze ‘therapie’ erkend, die gegeven wordt in de referentiecentra/revalidatiecentra.
Hoewel men laat uitschijnen dat CGT aangeboden wordt in de vorm van het leren omgaan met beperkingen, toont de wijzigingsclausule (RIZIV, 2009) dat het wel degelijk om de tweede vorm gaat die uitgaat van disfunctionele gedachten:
“Essentiële componenten van cognitieve gedragstherapie zijn onder meer dat:
Een evaluatierapport van het RIZIV van 2006 wees echter uit dat CGT niet effectief is, wat ook bevestigd werd door de rapporten van het KCE (Kenniscentrum voor Gezondheidszorg) en de HGR (Hoge Gezondheids Raad) in 2008. Integendeel zelfs, geen enkele patiënt was genezen, bij één derde was er geen enkel effect en meer dan één derde van de patiënten was er zelfs slechter aan toe. Andere studies bevestigen ook deze onzinnige en schadelijke therapieën met zelfs nog slechtere resultaten:
“In het beste geval is CGT en GET dus nutteloos en in het slechtste geval schadelijk.” (Dr. Weir, 2007)
Niettemin gaat men verder op dit elan (RIZIV 2009, 2010). Er is een vijfjarenplan tot 2011 van kracht door de ‘Werkgroep voor Chronische Ziekten’ waarbij een ‘nieuwe zorgformule’ uitgewerkt werd: CGT en GET zal massaal toegepast worden als standaardbehandeling voor ME/CVS. Het uitgangspunt hiervoor is dat ME een lichamelijk onverklaarde klacht (LOK) zou zijn. In het rapport schept men al dan niet doelbewust begripsverwarring tussen het subjectieve symptoom ‘vermoeidheid’ en de ziekte ME/CVS, waarbij beide begrippen continu foutief als synoniem worden gebruikt. Men pretendeert dat enkel volgende criteria zouden bestaan: de nietszeggende Oxford criteria, de vage Fukuda criteria of de NICE Guidelines. Over de nuttige en objectieve Canadese criteria geen woord. De basis van de evaluatie van hun project zijn de omstreden NICE Guidelines waar reeds een rechtszaak tegen aangespannen werd (en tevens bezorgdheid geuit door ME/CVS-experts wereldwijd), en ook de fel bekritiseerde Reeves criteria waar uit onderzoek bleek dat 38% van de depressieve patiënten voldoet aan deze CDC-criteria. De Belgische patiëntenverenigingen hebben hier uitgebreid op gereageerd doch werd hier helemaal geen gehoor aan gegeven. Ook Maes stuurde een open brief met de eis voor sluiting van referentiecentra.
CGT mag dan misschien wel een hulpmiddel zijn om met beperkingen te leren leven, een curatieve behandeling is dit bezwaarlijk te noemen. Verder is het ook niet zo verwonderlijk dat GET ernstige schade kan teweegbrengen aangezien graduele oefentherapie contradictorisch is met het unieke kenmerk van ME, namelijk inspanningsintolerantie: malaise na inspanning.
Niettemin roepen de vermoeidheidsdeskundigen succescijfers uit van 70% en dat volledig herstel mogelijk is met behulp van CGT en GET.
Deze "succescijfers" over CGT en GET werden kritisch belicht door Frank Twisk:
http://www.hetalternatief.org/Succescijfers CBT 2001.htm
http://www.hetalternatief.org/Succescijfers CBT 2005.htm
Bij voorbaat worden ‘te zieke’ patiënten uitgesloten of om andere diverse redenen, m.a.w. het grootste deel ME-patiënten wordt al bij voorbaat geweerd. De groep die je overhoudt, zijn veelal geen ME-patiënten maar chronisch vermoeiden zoals mensen met een burn-out bijvoorbeeld. Verder wordt de diagnose gesteld ofwel op basis van een uitsluitingsdiagnose, ofwel op basis van subjectieve criteria (bv. Fukuda waarbij lichamelijke oorzaak bij voorbaat is uitgesloten). Dus deze geselecteerde vergaarbak van ‘chronisch vermoeiden zonder fysieke oorzaak’ kan bezwaarlijk een representatieve ME-patiëntengroep genoemd worden.
Dit verklaart ook waarom een percentage mensen herstelt via gedragstherapie: bij mensen met psychische problemen werkt gedragstherapie vaak. De zware gevallen (waarschijnlijk voor een groot deel ME-patiënten) vallen dus vooraf af.
Verder om te kunnen deelnemen aan de ‘therapie’, moet je gemotiveerd zijn om aan verkeerde gedragingen te werken (cf. wijzigingsclausule RIZIV). Dit is irrelevant om een neurologische aandoening met een ontregeld immuunsysteem te herstellen.
Op basis van enkele subjectieve symptomen gaat men over tot revalidatie. Dat terwijl in de geneeskunde normaal gezien op basis van symptomen eerst een diagnose gesteld wordt, vervolgens behandeld wordt en pas daarna overgegaan wordt tot revalidatie.
Het uitgangspunt van het gebruik van CGT en GET is dat er geen fysieke oorzaak is voor de symptomen (‘onverklaarbaar’), wat dus niet het geval is bij ME.
De duizenden biomedische studies tonen duidelijk aan dat men op het verkeerde pad zit door ME als psychisch (‘biopsychosociaal’) te beschouwen en behandelen.
Reacties
Effect: Negatief. Ik heb geen enkele verbetering bemerkt.Omdat ik vrij veel kan en erg mijn best deed om dingen vol te houden was hun conclusie dat ik lichamelijk niks mankeer maar dat mijn vermoeidheid gewoon 'psychisch was.Ik was best boos over dit oordeel.Ik kreeg het idee dat men daar dacht;als je het niet aan de buitenkant kunt zien,dan moet het wel psychisch zijn.
Bijwerking: Geen
Vergoeding: Ja
Gebruiksgemak: Goed, hoewel je wel een tijdje van huis weg bent
Opmerking: Vind dat men te snel tot het oordeel 'psychisch'komt
Korte uitleg behandeling: Ik heb op verzoek van mijn werkgever deze behandeling gevolgd bij een psychologe van HSK ophet terrein waar ik via Pim Mulier de GET volgde. De behandeling bestaat uit het bestuderen van de redenatie achter bepaalde gewoonten en reacties, en daar verbetering in aan te brengen. Voorbeeld: "Dat kan ik tóch niet." Een betere houding zou zijn: "Hoe zou ik dat wél kunnen?" men probeerde mij 'beter' te laten denken, en mezelf daardoor te genezen.
Wat voor effect had de behandeling? Negatief. Aangezien de psychologe in kwestie (zoals veel van haar collega's) niet goed naar mij luisterde, en mij er vooral op wees dat mijn gedachtepatronen niet "volgens het boekje" waren, ben ik er niets mee opgeschoten. Na 6 maanden concludeerde zij dat ik "niet beter wenste te worden". Dit leverde mij een enorme strijd met mijn werkgever op, waar ik jaren later nog steeds last van had.
Waren er bijwerkingen? Het kostte mij tijd, en vooral erg veel energie die ik aan nuttige dingen had kunnen besteden.
Werd de behandeling vergoed? Door mijn werkgever
Vond u de behandeling makkelijk in gebruik? Nee, omdat de uitslag vooraf al redelijk duidelijk was: Mijn klachten waren volgens diverse artsen medisch, maar daar wilde de psychologe niets van horen: CVS behandel je nu eenmaal met CGT, aan het eind van de behandeling is de patiënt genezen. Er was geen ruimte voor overleg.
Eventuele opmerkingen of aanvullingen: Het ergste wat je iemand die langdurig ziek is kunt aandoen, is proberen ze een schuldgevoel aan te praten!
Alleen ingelogde gebruikers kunnen een reactie plaatsen. Registreren of inloggen.