Bron:

| 5597 x gelezen

Sofie, Tussen dromen en leven, 23 maart 2020

We zitten hier in België nu een goeie week in quarantaine [ondertussen een goeie 2 weken, n.v.d.r.]. Een softe lockdown, zoals dat heet. We mogen niemand zien behalve onze eigen huisgenoten. Enkel essentiële verplaatsingen, zoals naar de winkel gaan voor voeding, zijn toegelaten. Gaan werken mag alleen nog buitenshuis als dat niet anders kan. Scholen zijn semi-gesloten en voorzien alleen nog opvang voor wie geen andere optie heeft. Wandelen in gezinsverband wordt aangemoedigd.

Ook wij blijven thuis. Gezien ikzelf ook tot een risicogroep behoor, zijn we daar heel strikt in. Mijn man is de enige die zich nog in het openbare leven begeeft, en enkel om de hoogstnoodzakelijke boodschappen te doen. Nee, dat is niet leuk. 

Ik zie op social media heel veel mensen balen, vanwege deze plotse beperkte vrijheid. Sommigen kunnen of willen zelfs niet in hun kot blijven, ook al riskeren ze daarmee de gezondheid, zelfs het leven, van anderen en ook van zichzelf. 

Ik begrijp het gemis, ik begrijp het zo goed. Ook wij missen het om af en toe iets kleins te doen. Even naar de winkel. Een wandelingetje naar oma en opa. Een bezoekje bij de schoonfamilie. Ons uitleven in de speeltuin. Een tripje naar de Zoo. Dat missen is niet leuk. 

En toch. Toch steekt het soms een beetje. 

Want dit is maar tijdelijk. Met wat geluk is iedereen in huis nog gezond en wel. Met wat geluk is de grootste uitdaging het combineren van telewerk en continu aandacht vragende kinderen. Een uitdaging, dat wel. Maar met wat geluk, is het ook alleen maar dat. Met wat geluk, zet je straks een dikke streep onder deze vreemde, geïsoleerde periode, en keer je terug naar waar je was gebleven.

Wanneer je chronisch ziek bent, is dit kluizenaarsleven vaak heel erg standaard. Met dat verschil, dat je niet eens de keuze hebt om je dagen nog ietwat nuttig, of zelfs plezierig, te vullen. Wanneer een ziekte je veroordeelt tot een keiharde lockdown, dan is soft zijn er niet bij.

Terwijl het leven rond je gewoon doordraait, lig jij in de zetel. Te wachten. Hobby’s vallen weg. Vakanties in het water. Geen massale vertraging van de maatschappij, geen gevoel van samenhorigheid, want jij zit alleen in jouw schuitje. Geen steunmaatregelen om leningen en energiefacturen te kunnen blijven betalen bij brute pech. Geen hartverwarmende stroom van solidariteitsacties. Vaak zelfs geen telefoontje, geen aanbod voor extra hulp. 

Wanneer je chronisch ziek bent, ben je ook aan je huis gekluisterd. Met dat verschil dat je ziek bent, en uitgeput. Dat je pijn hebt. Dat je geen blijf weet met jezelf, met je eigen lichaam. Geen speciale knutselprojecten, geen grote kuis in huis. Zelfs niet die wandeling in gezinsverband. 

Dagen en jaren die in mekaar overvloeien. Vele zomers moeten missen. 

Het is overleven, vaak alleen. Niet een week lang. Zelfs niet drie, of acht. Voor onbepaalde tijd. 

Ik weet dat ik geluk heb. Dat ik toch de liefde vond. Dat ik verbeterde, en een dochter kon toevoegen aan ons gezin. En dat ik haar soms zelfs meer kan laten zien dan de binnenkanten van ons huis. Dat ik ondanks alles, opnieuw een beetje leef.

Ik weet dat ik geluk heb. Maar, als er een nationale noodsituatie uitbreekt en het leven op zijn kop staat, terwijl er bij mij eigenlijk niet zo veel verandert… 

Sterker nog: als het stiekem een cadeautje is dat ik nu een half uurtje per dag extra gezelschap heb van mijn thuiswerkende man… 

Als het deugd doet om te kunnen stilstaan, als er geen uitjes en sociale bezoekjes zijn die ik moet bekopen met extra pijn en last… 

Dan weet ik weer dat ik nog steeds een overlever ben. 

Vaak gelukkig, en verbonden. Soms ook eenzaam, en eerlijk? 

Misschien een tikkeltje jaloers, op iedereen die straks de hernieuwde vrijheid uitbundig kan verwelkomen.

© Tussen dromen en leven

Geef een reactie

Zijbalk

Volg ons
ma
di
wo
do
vr
za
zo
m
d
w
d
v
z
z
27
28
29
30
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
Recente Links