Geduld is een schone deugd.

Ruim twee jaar geleden, toen er eigenlijk niets meer overbleef dan zitten, besloot ik mij hier waar mogelijk, mee te verzoenen. Naast schrijven besefte ik mij, Arjen het wordt tijd om je te richten op je naaldatelier.
Al zeg ik het zelf, creatief ben ik kundig en qua borduren creëer ik kunst.
Ik richtte mij in 1e instantie vooral op borduren om dit later te kunnen gebruiken bij het vervaardigen en ontwerpen van eigen gemaakte kleding.
Toch iets wat ik in ieder geval kon, ondanks dat mijn benen mij letterlijk lieten zitten.

Atelier Arman: Meesterschap, da, s nog altijd vakmanschap.

De laatste maanden laten mijn handen mij inzien, dat lang elke handeling niet meer haalbaar is, na overleg met mijn haptonoom/ fysiotherapeut besloot ik hier vorige week uiteindelijk met pijnstillers te beginnen.
Ibuprofen, het laatste niet van harte, ik haat medicatie.

Mijn haptonoom legde uit je hebt:
A: psychosomatische klachten
B: psychische klachten ten gevolge van een overbelasting van je lijf/ somatische klachten.
Hier kon ik mee uit de voeten, zij het figuurlijk.
Ja, mijn kop wordt gek van al wat ik fysiek inlever.

De pijnstillers werken, en verdomd wat voelt dit als vrijheid, na vijf dagen zet ik een nieuw werkstuk op, ik borduur op jute met naaigaren, na tien kruissteken met de rechterhand, is deze twee keer zo dik, bijna jankend denk ik, probeer eens met je linkerhand, en nu kan ik borduren met mijn linkerhand.
Maar na vijf kruissteken met de linkerhand legt deze er ook het bijltje bij neer.
Blijft over, prikkelende en ondraaglijke pijnen.
Ibuprofen, ineens is 1 niet meer voldoende, en aan het einde van de dag heb ik er vier geslikt(4x 200mg) zonder enig resultaat, en ik trakteer mij op een joint omdat ik gek word van pijn, letterlijk alswel figuurlijk.

Vannacht werd ik gestoord, en ondanks dat ik een doorzetter ben, kracht mijn metgezel is geworden door beproevingen in dit leven, ik was het zat.
Ik vol temperament kan intussen geen flikker meer met mijn handen, een shagje rollen doet zeer, typen gaat nu met twee hulpmiddelen, en ik krijste van onmacht!
Geef mij dan een hartaanval, dan is deze ellende gewoon voorbij!
Ik ben nu al meer dan tien jaar ziek, en er blijft echt niets meer over.

Nu, de volgende dag, de pijn is nog steeds onhoudbaar, mijn werkstuk ligt onaangeraakt, en dat doet zeer, ik weet dat ik deze kar ook zal trekken.
Maar hoe! ?
En dan herinner ik mij de mooie uitdrukking van een moderator op de site:
“Geduld is een schone deugd”

Misschien ligt daar mijn antwoord en mijn taak.
De uitdrukking vind ik als taalliefhebber prachtig, de uitvoering da, s een heel ander verhaal.

Henk Arjen Baas
Copyright