Bron:

| 4632 x gelezen

Dinsdagmiddag is zij daar, de dame die mij is aangereikt midden in mijn pijn tot overleven, pijn in letterlijk alswel figuurlijk opzicht.
Mijn houding, zij was er een van overgave en vertrouwen, immers de bron in paranormaal zijn is een levenshouding alswel een levenskunst.
Behalve deze filosofie verkregen via de bron, die ik zelf sterk betracht als iemand met paranormale tentakels, ze was mij verwezen door iemand die ik hoog acht in integriteit.
Zelf, ik ben erg gespannen, iets wat mij bevreemd, maar wat ik eigenlijk afkeur in mijzelf, helaas!
Mijn honden, zij laten mij ook zien: baas er klopt iets niet, vooral mijn herder heeft hier zo zijn talenten, ook deze weerspiegeling negeer ik, en verwijder zelfs mijn herder uit mijn kamer: ik haat “drama in haar gedrag”, opnieuw helaas, en nu zie ik dat ik mijn herder tekort deed. (vooral ook mijzelf).

Tijdens de sessie, ik schakel mijn eigen tentakels uit, maak haar veel groter dan mijzelf, en schenk haar daardoor indirect: bewust/ onbewust alle macht van de wereld.
Haar vragen zijn directe, iets wat ik in principe erg prettig vind, mijn antwoorden zijn waar mogelijk direct en ik schenk haar zo al snel zicht op mijn grootste wond, de pijn en frustratie en dit in combinatie met eenzaamheid

Paranormaal, is haar antwoord niet, zij antwoord vanuit haar stellige mening, en doet dit op vele fronten. Zelf ik ben al lang verzopen in de openliggende wond die mij enkel doet wenen.
Haar oplossingen zijn simpel, ik moet gaan doen wat ik wil! ? Ik moet plek innemen in de maatschappij, andere keuzes maken in relatie, etc.
Verder ontvang ik een aantal korreltjes zij die staan voor de levensboom, vandaag een en dit als ik het goed onthouden heb drie dagen lang, dan zal ik mij wonderbaarlijk beter voelen.

Nadien scant zij met haar handen mijn rug, zij heeft daar scannende kracht: mij mankeert eigenlijk niets, nou ja een ader die knel zit, ja dit wist ik al, en zo nog een paar kleine dingen.
Mijn witte puntjes, die zijn geconstateerd via de MRI, het zijn drie kleine hersenbloedinkjes geweest, met als gevolg een neurologische afwijking in mijn re been.
Ik uit mijn verbazing, dit is een andere conclusie dan regulier, maar zij weet!

Ze beloofd mij negentig procent herstel, ik wil dit zo graag geloven, maar doe dit niet waarachtig, net als de korrels van de levensboom, ongelooflijk is wat ik ook uit.
Het wordt een lange weg, en zij vraagt mij of ik hierin mee wil gaan. Ja is dan mijn antwoord.

Onbewust vraag ik haar of zij mijn paranormale tentakels waarneemt, nee deze zijn slecht ontwikkelt!
We nemen afscheid, en plannen een nieuwe afspraak, dan de financiële afwikkeling: 50 euro.

Nadien, ik ween nog fors na, de open wonde die weer een beschermhoesje wil.
Ratio komt weer op gang en ik besef mij er klopt iets totaal niet, de 50 euro staan mij al heel erg tegen, het zijn er twintig meer dan afgesproken, maar dit is omdat de sessie twintig minuten langer duurde! ? Is dat geld zo belangrijk! ?

Ratio vertelt mij, dat de bron van waaruit paranormaal is gegeven een aantal regels kent.
Ik beoefen ze dagelijks, een eigen stelligheid is geen deur naar de bron, juist een afknelling van deze en haar informatie.
Als ik dingen weet, dan check ik dit, heb ik hier een persoonlijke en sterke mening over, dan laat ik los als niet waarachtig, anders wordt het een macht die ik misbruik in plaats van een kracht.
Kracht is helend en positief.
Macht is in deze negatief, zeer pijnlijk en niet helend.
Kracht is ook steunend, niet sturend, elk mens heeft zijn eigen pad.
Zij stuurde en deze hete macht!
En zelfs macht in misbruik, ze beroep zich op een bron die niet waarachtig is.
Ego is niet paranormaal, ego is een verworden vorm tot overleven in deze keiharde wereld, een bescherming.

Binnen twee uur weet ik, ik ben getild, financieel, en in oprechtheid, ik ben boos, verdrietig, misbruikt, maar deze gevoelens kosten mij minstens twee dagen om weer wat op orde te komen met eigen ziel.
Wel heb ik haar in volle emotie dezelfde avond gebeld, dit in de voetbalpauze tussen Duitsland en Italië.
Ze schrikt hoor ik aan haar stem, en ik vertel haar dat ik haar niet als waarachtig ervaar, dat ik baal van die 50 euro, en dat ik daar van een mooie riem voor mijn herder had kunnen kopen.

Het is duidelijk dat ik haar beledig: dit heeft niemand ooit tegen mij gezegd is haar reactie, en mijn verwijzer zou van de stoel vallen als deze mijn conclusie hoort.
En het doet nogal wat met haar als ik haar niet waarachtig noem: opnieuw herhaal ik, ik ervaar het als niet waarachtig, twee dan ben ik blijkbaar degene die dit tegen haar moet zeggen.
Verder zeg ik haar dat ik niet de intentie voel om dit met mijn verwijzer te delen.
Ik geloofde je bijna is wat ik zeg, vooral omdat ik dit zo graag wou, jammer dat jij mij niet helemaal geloofd, is haar reactie.

Nu, twee dagen later, ik heb erg lang getobd met de gedachte of ik er goed aan heb gedaan haar als niet waarachtig te benoemen, dat heet stoeien met mijn bron en mogelijkheden.
Ik weet door het gestoei dat ik er goed aan gedaan heb, dat ik blij ben mijn kritische bron en vooral dat ik haar niet geloofde.
Het scheelt mij veel emotionele puin en vooral financieel, want 50 euro, da, s nog altijd 111 gulden, een dure les. Drie x 1 teveel.
Nee, dan maar weer naar de reguliere wereld, ziekenfonds betaalt ook bij missers, financieel blijf ik zo gedekt, en emotioneel daar zoek ik wel mijn eigen mensen voorop.
Zij die waarachtig zijn en weten waar hen kracht en onvermogens liggen.

Ik zie!
Een roze wolk!
Hierbij denk ik aan de reclame van Pearle, de brillenwinkel, daar waar een slechtziende vrouw, getergd door schimmen op haar netvlies, met een juiste bril kan zien! En zo haar medium achterlatend.

Henk Arjen Baas

Geef een reactie

Zijbalk

Volg ons
ma
di
wo
do
vr
za
zo
m
d
w
d
v
z
z
31
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
1
2
3
4
Recente Links