Column

(Bron: “Ik denk dat ik deze ziekte nodig had” Reformatorisch Dagblad, 14-03-2008) Ze begrijpen het gewoon niet, altijd ziek maar nooit dood? Ik lees “de laatste hoop in bange dagen”. Die hoop blijkt: Het Roessingh in Enschede. Toevalliger wijze het revalidatie centrum in mijn woonstad. Ik weet dat ze daar respectvol in holistische werken. Iets wat ik waardeer, de mens wordt aan alle kanten belicht en doorlicht zo als Marije stelt: men leert je respect in veler vorm, voor jezelf als voor je omgeving….

De kracht van een columnist is verwoorden wat de ander denkt. Het is een geheimpje wat ik ontluik als paars krokusje. Daar voelt de columnist de liefde en wil haar overbrengen in elke vorm. Ze schittert en als zij zich opent knipperen de stampertjes. Levensvorm van bloemen en bijtjes. Het gesprek met een columnist is er een in alle directheid. Die kent geen windsels in liefde als hulsel. Hij zegt waar het op staat lief of niet. Immers de columnist zegt wat de ander…

Het is niet te bevatten – de rijkdom in vrij vervoer Nee, een Mercedes is nooit een échte droom geweest maar nu ik haar heb ben ik volledig om Ondanks de koude rijd ik stoer rond zonder mijn dakje. Ik mis nog net de speakers gevuld in bas in wilde flitsende muziek. Ze is zilvergrijs deels sierlijk zwart in basis waarop groots – Comfort –  geschreven staat. De stoel is verstelbaar in elke positie, en zit als gegoten. Ik ben de trotse eigenaar. Het…

Ik haat de vloek in elke vorm toch omhuld door tranen is zij nu het antwoord in mijn onmacht in groot verdriet. Zomaar: gaat sinds drie dagen weer alles mis. Laat ik een juskom in de koelkast vallen met alle gevolgen van dien: twee uur poetsen resulteert uiteindelijk in een vetvrije koelkast Toeval… De volgende avond is de keukenmachine een tegenpartij, de gezonde milkshake die ik gemaakt heb met ijs yoghurt en vruchten. Daar valt de bodem van de shaker kan uit, meer dan…

Veertien dagen zijn verstreken sinds mijn laatste column. Eerst en vooral wil ik eenieder danken voor de lieve fijne woorden. Het mogen voelen in ervaren in veel ‘echt begrijpen en of medeleven’. Zoals zo mooi verwoord in: Moeders horen niet dood te ‘mogen gaan’. Een zin die zich troostend genesteld heeft in mijn hart:) Nu, ik wil eenieder een heel goed 2008 toewensen waar gezondheid in liefde voorop mag staan! Liefde ‘de bron in waarachtig leven’. Pérsoonlijk is het raar om twintig januari als…

Het is een vreemd besef, nu zondag 6 januari 2008. De feestdagen zijn dagen in een groots verlies geworden. Mijn moeder is kerstavond onwel geworden en 1e Kerstdag overleden. Gisteren kreeg ik een beetje het besef van tijd terug, het was exact een week geleden dat wij mam hebben begraven. Vandaag beleef ik de kerkdienst een beetje terug. De kerstboom staat er nog, opgetuigd met oude versierselen van ooit: die van mijn ouders. Eigenlijk wou ik hem direct aftuigen, maar ze troost me vooral…

Soms is mijn hoofd elke creatieve opening kwijt, dan besef ik letterlijk de inhoud van leven wat chronisch ziek heet: beperkt in fysieke krachten de mogelijkheden om hard te kunnen lopen. Hard weg te lopen van de pijn die ik vandaag, vannacht en vooral afgelopen nacht moest doorkruisen. Kloten en alleen. Alleen omdat niemand dan welkom is in de stonde van de rouw. Het is exact een jaar geleden dat ik hem moest missen, mijn Rex. Hij voor wie ik elke vezel kracht die…

Ondanks mijn eeuwige volharding in doorgaan weigert het lijf nu echt te volgen. Afgelopen nacht veertien uur aaneen geslapen. Het mag niet baten, na vijftien minuten ben ik al weer doodmoe. Cancel al mijn mailcontacten/ afspraken etc. Zie voor de zekerheid even online op de site. Ja, exact veertien dagen verstreken: tijd voor de column. Het zal wel is mijn éérste gedachte. Koppel de honden aan hun riemen, klim letterlijk op mijn scootmobiel en geef gas richting park. Heb daar ooit een eigen sleutel…

Na steeds minder kracht als ‘de pijn in mijn handen’ besluit ik mij het leven te vereenvoudigen. Kies na veel warenonderzoek de keukenmachine uit die ik aan wil schaffen. Ineens is koken weer een lust, de uien vliegen in splinterdunne ringen door de kom, net als de tomaten, champignons. Ook is de machine een kunstenaar in het maken van sappen, ik heb nu al de gewoonte dagelijks een halve liter sinaasappelsap met grapefruit te pérsen. Er valt niets te persen dat doet de machine…

Ooit was leven zo overzichtelijk en hélder, wat mij opvalt, is dat wat ooit zo vanzelfsprekend leek: steeds ingewikkelder word. Letterlijk wikkelen we als mens laagje voor laagje om ons heen, iets wat als kind begint. Uiteindelijk heten alle lagen tezamen dan de pérsoonlijkheid van een mens. Tijdens chronisch ziek zijn krijgt een mens veel tijd om wel of niet na te denken, niet meer opgeslokt door het tempo van alledag. Voor mij als ontdekking “van een soort luxe tijd” dit binnen de beperkingen…