In de roman “De bondgenoot”, beschrijft Marcella Baete het verloop van haar ziekten CFS en spasmofolie. Het is een boek vol hoop, ondanks de vele onbegrippen die ze tijdens haar ziekteperiodes mocht ondervinden.
Verbeten zoekt de auteur naar een oplossing, de niet te stuiten drang ?n wilskracht om haar ziekten te overwinnen. Ze schopt heilige huisjes omver – tegen degenen die uit winstbejag van CFS-ers psychosomatische patiënten willen maken en ze klaagt de vele dokters aan die nog altijd menen dat CFS én spasmofolie tussen de oren zitten. De oorzaak van haar CFS ontdekt ze in de voettocht die ze maakte naar Compostella.
Het wel en wee tijdens deze tocht geeft het boek een bijzondere klank. Uiteindelijk ontdekt ze door de CFS vereniging ‘Samen Sterk’, de arts die haar ernstig neemt en haar het begin van haar genezing aanreikt. Het is de verdienste van deze roman dat CFS-ers en diegene die met hen moeten leven, nu eindelijk ervaren dat genezing mogelijk is.
Dat het hier niet gaat om een denkbeeldige ziekte! De epiloog in deze roman vertelt veel over dit hoopgevende boek met een lach en een traan gekruid, in een taal de naam literatuur waardig.
“Ik leed eronder mezelf te zien in de spiegel. Nooit had ik een hoog idee over mijn lichamelijke verschijning, niet eerder had ik me als klein en onbeholpen ervaren. Mijn vertrokken gezicht vertoonde geen sporen meer van intelligentie of gedrevenheid. Mijn blik getuigde van lelijkheid die niet afstotelijk was. Ik vroeg om liefde, bedelde om genezing, soebatte om weer mens te mogen worden. Gewoon leven gaf soms het gevoel alleen uit rauw vlees te bestaan. Kwetsbaar en prikkelbaar te zijn. In een voortdurend gevaar ook. Dat waren ogenblikken waarop ik andere nodig had. Ik wilde hun verhaal horen en weten dat het ook het mijne was. Ik wilde dat iemand mij zou horen, dat ik antwoord kon opvangen, dat we samen konden reageren. Daarom had ik behoefte dit boek te schrijven: om mij te laten horen en opdat ik zou weten dat anderen ook gehoord willen worden.
We staan aan de vooravond van het begin van een epidemie van environmental disease. En nog lopen we als leprozen met een belletje door ziekenhuizen. Vooral als fanatici deel blijven uitmaken – of het voor het zeggen hebben – in de hoogste raden van de gezondheidscommissies in ons land. Precies daarom blijft CFS in het verdomhoekje. Het is een kwestie van politiek. Niet meer en niet minder. Maar ik weiger het leprozenbelletje. Ik heb een klok nodig. Alle CFS-ers hebben zo’n klok nodig. Opdat men ons zal horen.”
De bondgenoot is een must voor alle fans van Marcella Baete – ook dit boek is geschreven in haar eigen typische stijl – en voor al diegene die van dicht of van ver te maken hebben met CFS. Om te vernemen dat genezing mogelijk is. Om de toekomst weer positief te kunnen bekijken… Eigenlijk een roman om te lezen voor iedereen die geconfronteerd wordt met Chronische vermoeidheid.
