Een aangrijpend verhaal over optimisme en levensmoed van een patiënte met ME/CVS.
Na haar vijftigste verjaardag blikt Karin Krehwinkel terug op haar jeugd, en doet zij pogingen haar ziekte, ME, te hanteren. In vijf lange hoofdstukken worden deze ontwikkelingen zichtbaar. Enerzijds zijn er de stappen in het alternatieve (macrobiotische) circuit, anderzijds de ontroerende flashbacks. In die terugblikken laat Crutsen (1944) zich meer dan in haar debuutroman ‘Naakt met cactus’ (a.i. 98-29-041-X) gelden als een rasverteller, als zij een indringend beeld schetst van opgroeien in de jaren vijftig in een katholiek milieu. De Maastrichtse benedenstad, armoe, kindermishandeling en -verwaarlozing en de studietijd bij de nonnen worden met groot inzicht beschreven, evenals de ontwikkelingen in de latere jaren, als Karin op diverse schooltypes les geeft. Ontroerend is het portret van de vader, lijder aan de ‘schildersziekte’. Het beeld van het alternatieve circuit wordt niet zonder humor en kritiek getekend.
Of Crutsen nu schrijft over Karins studietijd bij de nonnen, haar hardvochtige moeder, haar leerlingen – grootgebracht met donker bier en suiker -, of over de worsteling met haar ziekte; haar stijl is pakkend, oorspronkelijk en warm. Zij heeft een verhaal gecomponeerd dat even onvergetelijk als aangrijpend is en ondanks de extreme omstandigheden is doortrokken met optimisme en levensmoed.
