Bron:

Els

| 26 x gelezen

Bijdrage van Els aan de nationale stakingsdag tegen de begrotingsmaatregelen.

Langdurig zieken hebben het hard te verduren, de laatste tijd. Nog meer dan gewoonlijk. Weggezet worden als “meer dan de helft onterecht arbeidsongeschikt”, op basis van een niet-representatieve steekproef door Frank Vandenbroucke bij het RIZIV, waarvan hij wist dat er veel misbruik zou kunnen bijzitten, is zo oneerlijk en populistisch. Het plaveit de weg naar meer controles, waarmee hij alleen maar scoort, zowel bij de politieke tegenstrever als bij de publieke opinie, die de perskoppen gretig verslindt als ze vooroordelen bevestigen.

Studies in het verleden hebben uitgewezen dat er ongeveer 6% misbruik is van ziekte-uitkeringen. Dat moet worden bestreden, niemand spreekt dat tegen. Maar daar een beleid op baseren, dat louter bestraffend optreedt, is in 94% van de gevallen allesbehalve bevorderlijk, het is naast de kwestie en zadelt langdurig zieken met nog extra stress op.

“Wie gezond is heeft vele dromen, wie ziek is heeft er maar één”, wordt gezegd en dat geldt zeker voor langdurig zieken. Ziek zijn is een gevangenis, waaruit je soms niet kan ontsnappen, waar je langzaam beetje bij beetje verliest wat je vroeger het gevoel gaf te leven: sociaal contact, een bevredigende dagbesteding, een hobby waarin je je kon verliezen, een tijd van hard werken maar ook een tijd van vrije tijd en vakantie, een lichaam waarop je kon vertrouwen.

In de publieke opinie wordt ziekte nog al te vaak gezien als iets tijdelijks: je lijdt aan iets maar dankzij een behandeling word je weer beter. Je wint de strijd of je verliest die en sterft. Maar in het geval van chronische ziekten waarvoor geen gepaste behandeling bestaat, word je geconfronteerd met een verlies van je vorig leven én met een maatschappij die geen plaats noch begrip meer voor je heeft. Je moet een nieuwe vorm van leven vinden in een lichaam waarop je niet meer kan vertrouwen. Dat is op zich al een moeilijke taak, die nooit af is bij ziekten die progressief erger worden. Maar zelfs al vind je voor jezelf een wankel evenwicht, de maatschappij schrijft je af, je telt niet meer mee, je bent een lastpost, een kostenplaatje.

Ziekten zonder perspectief op genezing, hebben ook geen plaats in de statistieken, tenzij enkele gekende uitzonderingen. Er zijn geen aparte codes voor. Net zoals bij andere zieken, verwacht men dat je weer productief wordt na een tijdje. Kan je dat niet, dan krijg je naast de eigen zoektocht naar een nieuw evenwicht te maken met systemen die je een label opplakken: of je wordt arbeidsongeschikt verklaard en moet om de zoveel tijd bewijzen dat je nog steeds ziek genoeg bent om een uitkering te krijgen of je komt terecht bij de werklozen met het label “niet-toeleidbaar naar werk”. Of je bent zo jong dat je nooit hebt kunnen werken, en dan beland je op een wachtlijst in de gehandicaptenzorg.

Waar je ook terecht komt, het geeft je naast de medische onzekerheid, nog een bijkomende financiële onzekerheid. In tijden van begrotingstekorten, zijn uitkeringen altijd een post waarin men zoekt te snoeien. De nieuwe maatregelen waarmee we de laatste weken om de oren worden geslagen, verhogen die onzekerheid in grote mate. De vraag is of ze ook kunnen opleveren wat ervan verwacht wordt.

Kan men voor zieken werkbaar werk vinden als ze er iedere dag nauwelijks in slagen hun persoonlijke hygiëne, was en plas, boodschappen en maaltijden rond te krijgen? De strijd om te overleven, is bij vele langdurige zieken dagelijkse kost. De medische mallemolen hebben ze allang opgegeven omdat die hen toch niet kan helpen. Maar zwart op wit bewijzen wat er precies mank loopt tegenover controleartsen, is geen kinderspel bij ziekten die geen code hebben in het systeem. Of die ziekten krijgen om de zoveel jaren een andere code maar blijven verwaarloosd worden door de medische research. Begrotingsmaatregelen zoals herkeuringen van langdurig zieken en schorsing van wie langer dan 2 jaar werkloos is, betekenen alleen extra onzekerheid, waar men zich zeker niet minder ziek door gaat voelen.

Voor wie lang ziek is met een ziekte zonder behandeling waar weinig onderzoek naar gebeurt, bestaat maar één oplossing. Een oplossing die regeringen goed kennen als het om bedrijven gaat maar niet bij zieken: om meer opbrengst te hebben, moet je investeren. Gericht investeren in wat op lange termijn minder kosten kan betekenen. De situatie in kaart brengen: registreren om welke ziekten het gaat, waar de knelpunten zitten, waarom de huidige behandelingen niet werken, wat er anders kan om zowel patiënten als maatschappij te laten profiteren van het kapitaal aan werkkrachten dat nu verloren en in de steek gelaten wordt.

Al te vaak is geprobeerd zieken te activeren door ze te bestraffen, al te vaak heeft men hetzelfde geprobeerd, waarom zou het resultaat nu anders zijn? Is dat niet wat waanzin heet?

Teken de petitie van Not Recovered Belgium voor een andere aanpak voor ziekten die nog niet genoeg gekend zijn:

https://www.openpetition.eu/be/petition/online/long-covid-me-cvs-lyme-pots-en-fibromyalgie-patienten-vragen-jullie-hulp

Nog een kleine 5.000 handtekeningen erbij…

Geef een reactie

Zijbalk

Volg ons
ma
di
wo
do
vr
za
zo
m
d
w
d
v
z
z
29
30
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
1
2
12 okt
12/10/2025    
22:00 - 23:00
Kijktip – Zondag 12 oktober om 22.10 uur op NPO 2 ZEMBLA: Ondernemers met long covid verstrikt in strijd met hun verzekeraar 450.000 mensen in [...]
Datum/Tijd Evenement
30/11/2025
Hele dag
PAIS-protest in Den Haag
Recente Links