24 mei 2025.
Als het aankomt op ME en ME/cvs, is The BMJ – voorheen The British Medical Journal, maar nu, net als de voedselfranchise die ooit bekend stond als Kentucky Fried Chicken, officieel gereduceerd tot slechts een acroniem – al lange tijd kampioen van de “biopsychosociale” ideologische brigades. (Ik gebruik de “aanhalingstekens” omdat de term een verkeerde benaming is, aangezien deze experts zich vrijwel uitsluitend richten op de “psycho” en “sociaal” terwijl ze het “bio” deel van de vergelijking grotendeels negeren). Het zou dus niemand moeten verbazen dat The BMJ onlangs weer een onwetende en misplaatste tirade van deze crew publiceerde – een opiniestuk in opdracht getiteld “Patients with severe ME/CFS need hope and expert multidisciplinary care,” van Miller et al. (Ik heb een paar dagen geleden voor het eerst over dit propagandastuk gepost).
Inderdaad, The BMJ, en de vele andere titels onder de uitgeversparaplu van de BMJ, hebben decennia lang de gelegenheid geboden aan de CGT/GET- fanatiekelingen om hun theorieën over deconditionering en problematische ziekteovertuigingen als oorzakelijke factoren voor ME/cvs te ventileren – theorieën die nu uitgebreid werden naar long covid. Een brief uit 1989 van Dr. Melvin Ramsey, een van de eerste ME-onderzoekers, onthult de historische aard van deze vooringenomen en bevooroordeelde benadering.
Dr. Ramsey onderzocht de uitbraak van de ziekte in het Royal Free Hospital in Londen in de jaren 1950, de gebeurtenis die later aanleiding gaf tot de naam “myalgische encefalomyelitis”. In 2021 plaatste een onschatbaar Twitteraccount (inmiddels X), Royal Free 1955, dat een indrukwekkend archief met relevante documenten heeft vrijgegeven, de brief van Dr. Ramsey. In de brief, gericht aan iemand genaamd Edith, besprak Dr. Ramsey de uitdagingen waarmee hij te maken kreeg bij het publiceren van ME-gerelateerd onderzoek. Hier is het belangrijkste gedeelte:
“Al vele maanden zitten we in de problemen door de invloed van een psychiater, Dr. Simon Wessly [sic], die zich de positie van scheidsrechter bij de BMJ heeft verworven, wiens assistent-redacteur sterk anti-ME is, en we kunnen niets gepubliceerd krijgen in Britse medische tijdschriften in ons voordeel. Simon Wessly gaat dwars door mijn basisprincipe van “rust” voor chronische ME-gevallen en probeert ze opgenomen te krijgen op psychiatrische afdelingen waar ze onmiddellijk aan intensieve lichaamsbeweging worden blootgesteld.”
De scheve kijk van The BMJ op deze kwestie werd voortgezet tijdens het bewind van Dr. Fiona Godlee, de vorige hoofdredacteur. Ik heb heel wat gesprekken gevoerd met Dr. Godlee, die in 2021 opstapte, over een deel van de onzin die tijdens haar ambtstermijn in verschillende BMJ-tijdschriften werd gepubliceerd. Daartoe behoorde ook het rapport over de frauduleuze pediatrische studie naar het woo-woo Lightning Process, uitgevoerd door professor Esther Crawley, de ethisch en methodologisch gewraakte kinderarts en subsidiemagneet van Bristol University. (Professor Crawley heeft zich sindsdien teruggetrokken van de universiteit en uit de medische praktijk, om redenen die niet openbaar zijn gemaakt. Geen groot verlies!)
Deze klinische studie, die in 2018 werd gepubliceerd in BMJ’s Archives of Disease in Childhood, schond kernprincipes van wetenschappelijk onderzoek, waardoor de bevindingen onbetrouwbaar en in wezen oninterpreteerbaar werden. De auteurs wierven meer dan de helft van de deelnemers aan voordat het onderzoek formeel was geregistreerd en verwisselden primaire en secundaire uitkomsten nadat ze een groot deel van hun gegevens hadden verzameld. Alle grote medische tijdschriften hebben een beleid dat dergelijke acties verbiedt, maar geen van deze acties werd in het gepubliceerde onderzoeksrapport onthuld. Het artikel had duidelijk ingetrokken moeten worden. In plaats daarvan staat er nu een correctie in van 3000 woorden en een redactionele notitie van 1000 woorden met gemartelde maar niet-overtuigende excuses voor de reden waarom het opnieuw werd gepubliceerd met exact dezelfde bevindingen.
De opvolger van Dr. Godlee was Dr. Kamran Abbasi. Ik heb ook al eerder te maken gehad met Dr. Abbasi. Hij was voorheen redacteur van het Journal of the Royal Society of Medicine. Tijdens zijn ambtstermijn publiceerde het tijdschrift een zeer problematisch artikel waarvan de auteurs Professor Sir Simon Wessely en Trudie Chalder waren, wiskundig en feitelijk uitgedaagde professor in cognitieve gedragstherapie van King’s College London. Het artikel heette “Cognitieve gedragstherapie voor chronische vermoeidheid en CVS: resultaten van een gespecialiseerde kliniek in het Verenigd Koninkrijk”.
Onder andere maakten de auteurs causale beweringen over het succes van hun interventie, terwijl ze erkenden dat hun observationele studie niet in staat was om causale verbanden te documenteren. Dr. Abbasi weigerde corrigerende maatregelen te nemen. Uiteindelijk publiceerden we onze kritiek als een volwaardig artikel in het Journal of Health Psychology.
Met andere woorden, Dr. Abbasi beschermde Professor Sir Simon, Professor Chalder en hun collega’s tegen aansprakelijkheid voor hun onbetwistbare fouten. Zijn nalatigheid om de nodige stappen te ondernemen om de nauwkeurigheid van de wetenschappelijke literatuur te garanderen, was buitengewoon verontrustend en vormde een schending van zijn verantwoordelijkheden tegenover zowel de medische wereld als het grote publiek. Dr. Abbasi’s beslissing onthulde zijn ware aard en zijn bevooroordeelde benadering van deze kwestie. Niemand zou iets anders van hem mogen verwachten in zijn hoedanigheid van beheerder van de BMJ-publicaties.
**********
Fragmenten uit enkele van de snelle reacties
Het recente opiniestuk heeft inmiddels meer dan een dozijn snelle reacties opgeleverd, waarvan vele zeer welsprekend hun verontwaardiging uiten over de onzinnige argumenten van de auteurs. Ik heb hier een paar citaten uit deze reacties opgenomen.
Elke Hausmann, huisarts in Derby: “Er zijn duizenden van ons, waaronder veel artsen met long covid of ME, die beweren dat het blijven investeren in onderzoek naar lichaam/geest benaderingen afbreuk doet aan het echte onderzoek dat we nodig hebben, namelijk het begrijpen van de onderliggende pathofysiologische mechanismen die een rol spelen bij ME en long covid, wat altijd al de bron is geweest van vooruitgang in de geneeskunde en medische behandelingen.”
Tom Parsons, ernstig ME-patiënt in Suffolk, Engeland[ik schreef oorspronkelijk dat Parsons uit Sussex kwam, niet Suffolk; mijn excuses voor deze fout]: “De zogenaamde biopsychosociale benadering wordt voortdurend gepresenteerd als een nieuwe en baanbrekende benadering voor de behandeling van mensen met ME/cvs, terwijl het al sinds de jaren ’90 het dominante behandelingsparadigma is in dit land en elders, en de voorstanders ervan er in die tijd niet in geslaagd zijn enig kwalitatief goed bewijs te leveren dat deze benaderingen mensen helpen om een significante mate van functioneren te herstellen. Deze benaderingen presenteren als opwindende nieuwe wetenschap is, om een uitdrukking te gebruiken, oude wijn in nieuwe zakken serveren”.
David Putrino, neurowetenschapper en professor aan de Icahn School of Medicine at Mount Sinai, samen met meer dan een dozijn andere deskundigen en patiëntenvoorvechters: “Miller et al. blijven de ongefundeerde beweringen promoten dat ME/cvs diep geworteld is in de psychosomatische etiologie en optreedt door een combinatie van deconditionering en “niet-helpende ziekteovertuigingen.” Ze beweren dat “het geloof van patiënten dat ze niet zullen herstellen, hun geestelijk welzijn kan schaden.” Deze beweringen missen een geloofwaardige wetenschappelijke basis, zijn in tegenspraak met de huidige NICE-richtlijnen en dreigen verdere schade toe te brengen aan mensen met ME/cvs.”
Dom J. Salisbury, patiëntenverdediger in Lancashire, Engeland: “In hun opiniestuk negeren Miller en coauteurs PEM bij het opsommen van veelvoorkomende symptomen van ME/cvs. Dit is een poging om deze ziekte te blijven framen als behorend tot een familie van ‘vermoeiende aandoeningen’, die volgens hen, samen met andere ‘medisch onverklaarde symptomen’, behandeld kunnen worden met psychologische interventies en revalidatie.”
Michiel Tack, patiënt in Hulst, Nederland: “De opvatting dat ME/cvs in stand wordt gehouden door niet-helpende gedachten en gedrag wordt slecht ondersteund door het huidige bewijs en kan patiënten onterecht de schuld geven van hun ziekte en het uitblijven van herstel. Dit model werd in het verleden getest met teleurstellende resultaten, wat waarschijnlijk de reden is dat NICE het niet langer aanbeveelt.”
© David Tuller voor Virology Blog. Vertaling admin, redactie NAHdine, ME-gids.
