Te moe!
Al sinds ik kind was, had ik een grote wens.
Een baan vinden waarbij ik altijd uit kon slapen!
Opstaan was hier altijd een probleem.
Het is niet dat ik niet wou.
Nee, ik ben voor het middaguur te moe.
Nu, met mijn nieuwe pup moet ik wel vroeg opstaan.
Labiel en chagrijnig, klim ik mijn bed uit.
Wankel de gang naar beneden en weet amper van een bestaan.
Hier is de pup die mij dit helpt realiseren: leven en doen!
Gevuld met energie laat zij zien hoe leven ook kan zijn.
Mijn teckel neemt vele activiteiten over, speelt moeder en pup.
Godzijdank, ik wist niet hoe moe zo extreem moe kan zijn.
Ik ben letterlijk misselijk van moeheid.
Ook een grote wens van mij: het hebben van een kind.
Het zal me nooit lukken.
Een kind laat zich niet in de bench stoppen.
Ik mis het kind enorm!
Wel een kind, het leven zou voor mij onhoudbaar zijn.
Een paar maanden puppy tijd, dat is te overzien.
Een kinderleven lang, ik snap werkelijk niet hoe ouders dit doen.
Altijd paraat zijn in alle vormen.
Nu denk ik, die chronische vermoeidheid als symptoom.
Die vermoeidheid heb ik eigenlijk al mijn leven lang.
Bijna veertig jaar heb ik mij hierover heen gezet.
Willen is(was) kunnen, een uitspraak die befaamd is.
Ook een die niet realistisch is.
Zou dit het antwoord en de tol zijn! ?
Henk Arjen Baas
Copyright
