Soms is mijn hoofd elke creatieve opening kwijt, dan besef ik letterlijk de inhoud van leven wat chronisch ziek heet: beperkt in fysieke krachten de mogelijkheden om hard te kunnen lopen.
Hard weg te lopen van de pijn die ik vandaag, vannacht en vooral afgelopen nacht moest doorkruisen. Kloten en alleen.
Alleen omdat niemand dan welkom is in de stonde van de rouw.
Het is exact een jaar geleden dat ik hem moest missen, mijn Rex.
Hij voor wie ik elke vezel kracht die ik had mij oppepte om samen onze nachtelijke tochten te volbrengen.
Die periode was het veel kouder, vrieskoude is wat ons samen vergezelde.
Zie nu hoe jij mijn trots liet weerkaatsen, okee ik ben een oude lul in een scootmobiel die verkrampt van pijnen op mijn scoot zit.
Maar mensen hadden vet respect voor je trots, je lef, je grootte in letterlijke zin.
Ik had je onder controle, de mislukte en mismaakte asielhond afgedankt als vuilnis.
Ik kreeg je op de rails en je overwon je angst, leerde te leven waar ik het je zo gunde.
Sterker en vol respect werd je als een vent in alle kracht, je grote gespierde lijf.
Trots droeg jij je hoofd: zo als ik als macho;)
Herinner mij je wrak dat bang was voor al wat bewoog, zeker als het letterlijk je schaduw was. De pannen die je zag als wapentuig, de middag dat ik met pannenset en dog koekjes met je die idiote angst door brak.
Zie nog je bruine ogen, verbaasd dat ik mij met een pan op de kop sloeg en jou een koekje gaf, je ging door het lint alsof je een pup was nadat je deze angst had overwonnen.
Je was meer voor me dan een mens kon betekenen, mensen vinden dat gek.
Jij en ik dat was herkenning in elke toonaarde: allebei verschoppelingen in de kern.
Daarom was ons leven een vanzelf in elk opzicht, dat is waar soulmate zijn.
Nu, ik heb een lief zusje van je, ze is alles wat ik jou gunde, op haar gemak, vol geloof en vertrouwen, hooggevoelig net als jou maar in begeleiding is deze speciale pure kracht.
Toch soms mis ik ons gevecht, wanneer je door angst als een idioot in een waan schoot.
Dat ik je letterlijk tot rust kon manen met de woorden. People are creasy that’s the reason of al those crazy dogs. Jij begreep het net als engels:) de taal die ik ook met Lara en Kiersa spreek.
Toen De Waan die je noodlottig werd, weet je Rex het moeilijkste voor mij is in te zien, ik was niet sterk genoeg meer. Jij werd fysiek steeds sterker daar waar ik afneem, nu zou je letterlijk mijn botten kunnen breken in fysieke gékte.
Jij nam daar je eigen plaats in de roedel, je wist het moment te vinden dat figuurlijke kracht
niet meer afdoende was.
Natuurgetrouw zoals jouw voorouders dit deden, wanneer een wolf ziek of zwakker wordt moet hij wijken voor de jongeling goedschiks of kwaadschiks.
Ik moest je daarom goedschiks rust gunnen, maar mis je dagelijks mijn trouwste vriend!
Wat wij deelden was onze beschadigde voorgeschiedenis.
Daar was geen wezenlijk verschil, mens of hond vloeit daar samen.
Lara is net als Kiersa een fantastische hond, maar ze groeien op in levende liefde dus kunnen nooit weerspiegelen wat jij en ik weerspiegelden: denk ik….
Wat denk jij Rex?
2 reacties
wat denkt rex
lieve arjen
ik denk dat rex vanuit de honden hemel op jou neerkijkt en zegt, je heb het fantastisch gedaan je heb alles goed gemaakt wat anderen mij aangedaan hebben
dank je wel lieve arjen voor het goede, en dat je nu zo goed voor kiersa en lara zorgt,
een erg mooi maar droevig verhaal arjen
sterkte met je rouwverwerking
denk aan je andere beestjes en aan jezelf
rex heeft het nu goed
liefs alie xxx
Alie Bedankt:)
Lieve Alie,
Dank je voor deze pure woorden, ze raken mij diep en steunend.
Lieve groet,
Arjen