BRUSSEL (02.10.16)
Nummer 8 van de 28 was een relatieve last minute boeking van de Marathon van Brussel in België. Slechts 6 weken na de race in Polen belandde ik in de heuvels rond Bristol en slaagde erin om in lange trainingslopen in Cornwall en Dorset terecht te komen.
De dag na onze aankomst ontmoetten we Nancy van Hoylandt van de Belgische ME Vereniging VZW. Ze nam ons mee naar een rijk van pasta voorziene maaltijd en vertelde mij ook dat ze in staat waren om 250 euro te doneren aan de totale sponsoring voor het biomedisch onderzoek van Invest in ME. Fantastisch. We voerden een aantal interessante gesprekken over ME in België en de problemen om behandeling te krijgen, voortbordurend op de info die Nancy mij gaf in ons interview voorafgaand aan de reis. We ontmoetten ook Gunther en Els van WUCB, die ons vertelden over de fantastische evenementen die zij organiseerden om te proberen de bekendheid in België te verhogen. Het was geweldig om beide organisaties te ontmoeten en ik sta volledig achter hen in al wat zij proberen te doen. Ik had wat aandacht van de pers dankzij Gunther in het Het Nieuwsblad en ontmoette ook een paar ME-patiënten online, waaronder Linda en Piki. Ik vond het leuk om met hen te praten en ik ben dankbaar voor hun inspanningen om contact op te nemen met de pers en om voor mij te vertalen.
Toen ik zaterdag mijn wedstrijdnummer had opgehaald bij de Expo in het mooie Jubelpark, nam ik de dag van de wedstrijd de metro om mij op te stellen als één van de 1479 deelnemers aan de marathon.
Start
Ik besloot om te starten in de groep onder de 4 uur (nogal een last minute beslissing) en te kijken of ik bij de kopgroep kon blijven totdat de heuvels me zouden verslaan of zo lang als ik kon. De wedstrijd startte onder juichende en koude omstandigheden toen we het park verlieten en heuvelafwaarts gingen langs de Belliardstraat door de EU-wijk. Het was zoals gewoonlijk lastig om uit de massa te komen en een regelmatig tempo aan te houden, vooral omdat ik naar alle interessante en enorme EU-gebouwen wilde kijken, maar ik ging van start in een redelijk gelijkmatig tempo van 9 minuten per mijl.
Een paar blaasorkesten speelden bij de eerste delen van het parcours en er was redelijk wat steun van het publiek, dus besloot ik om de iPod uit te laten en het allemaal in mij op te nemen. In één band zong een oude kerel ‘it’s a long way to Tipperary’. Daar moest ik om lachen, samen met de borden die de kinderen hadden gemaakt met bier en wafels, gevolgd door het aantal kilometers die we nog moesten afleggen. Bij het geweldige Justitiepaleis verliet de route Brussel over de Louizalaan richting de voorsteden en die beroemde heuvels waar ik over had gelezen. Toen ik bij het 5-mijlpunt kwam, raakte ik met twee Britten in gesprek over voorbije wedstrijden en ik bleef bij hen omdat wij in hetzelfde tempo liepen. Ze waarschuwden mij voor de heuvels die nog zouden komen en ik werd een beetje bezorgd over wat er voor mij lag! Ik deed precies een uur over de eerste 7 mijl. Dat is mijn normale tempo en ik voelde me redelijk goed, het was tot nu toe voor het grootste deel bergafwaarts gegaan en de slaande trommels langs de weg en wat goede gesprekken leidden mij grotendeels af van het lopen.
Midden
Naar de tiende mijl besloot ik geen water meer mee te nemen bij de helft van de plaatsen waar verfrissingen werden uitgedeeld. Sterker nog, ik ging weg van de 4-uur-koplopers en de menigte en gebruikte mijn twee nieuwe vrienden om de eerste grote heuvel op te komen in een fatsoenlijke tijd. De heuvels waren eerder lange hellingen dan scherpe en steile beklimmingen zoals in Zweden en Finland, maar ze waren desalniettemin uitputtend en meedogenloos.
De Franklin Rooseveltlaan telt een paar mooie huizen en doet mij denken aan de voorsteden in Kent en Surrey, vol met ambassades (Rwanda, Canada, Verenigd Koninkrijk). Er valt veel te bekijken, maar ik paste mijn gebruikelijke heuveltaktiek toe: hoofd naar beneden houden en de witte lijn volgen in het midden van de weg voor de beklimmingen. Bij de 12de mijl was er een grappige oude kerel met een grote witte baard die blies op wat een 15-voets vikinghoorn moet zijn geweest. Hij kreeg zelfs geluid uit dat ding, waardoor omringenden lachten.
Halfweg klokte ik af op 1 uur 58. Niets bijzonders, een beetje langzamer dan tijdens de training, maar ik spaarde mijn energie voor de tweede helft. Ik besloot om wat muziek aan te zetten en in mezelf te zingen om mijn hoofd zo bezig mogelijk te houden. De route ging over de Tervurenlaan, een nogal karakterloze weg met middenberm, maar mooier (bomen en struiken) dan wat ik gewend ben. Een paar mijl verderop kwamen we in een park met een mooi meer, joggers en mensen die honden uitlieten. Omdat we de eliterenners op deze weg al hadden toegejuicht, was het duidelijk wat er nog voor ons lag toen we het park verlieten voor een twee mijl lange beklimming, die een redelijk aantal mensen liet wandelen en vloeken. Ik voelde mij goed en bleef klimmen, want ik wist dat het op een bepaald punt vlakker zou worden of zou stoppen.
Einde
Hoera, een beetje heuvelafwaarts. Meer dan een beetje. Ik liep mijn snelste mijl van de wedstrijd bij het 22 mijlpunt, nogal ongelofelijk, en ik kreeg er energie van. Ik wist dat ik nog een paar heuvels moest doen, maar er was nog maar 4,5 mijl te gaan. Als ik dit zou kunnen volhouden, kon ik per ongeluk een persoonlijk record (onder 3 uur 59) behalen en onder de 9.30 minuten per mijl blijven. Het was veel gevraagd, maar ik besloot de heuvels bijna in sprint uit te rennen om de tijd te evenaren. De steun van het publiek was op dit punt achter het Jubelpark omdat de route door de enorme boog heen voerde, de start passeerde en daarna weer de Europese wijk in ging. Ik had Led Zeppelin ‘When the Levee Breaks’ in mijn oren en ongeveer 30 minuten om een dikke 3 mijl af te leggen. Mijn hamstring begon wat te steken en ik nam wat meer water. Na wat aanvoelde als een eeuwigheid ging de route verder richting de Grote Markt en de laatste paar kilometer. Ik moest even stoppen om verwoed mijn pijnlijke rechterhamstring en mijn armzalige knie te masseren en ik gunde mezelf 20 seconden voordat ik wist dat ik weer verder moest gaan.
De koers liep diagonaal over de Grote Markt, waar de menigte ons luidkeels aanmoedigde. Er wapperden veel Belgische vlaggen en ik wist dat ik niet meer dan nog een paar honderd meter te gaan had. Meer melkzuur en een steek in mijn hamstring deden me bijna stoppen aan het einde van het plein, met de finish letterlijk om de hoek. Een andere loper stopte om te kijken hoe het met me ging. Wat een fantastisch iets om te doen. Ik gaf hem teken verder te gaan. Ik had 1 tot 2 minuten om mijn beste wedstrijd ooit te lopen en ik was mijn been wreed aan het afstraffen om het weer aan de gang te krijgen. Toen ik nog maar net weer klaar was, ging ik in de richting van de rode loper bij de finishlijn. Ik vond nog een beetje snelheid en schoot (op mijn eigen manier) over de lijn. De klok gaf 4.00.14, maar mijn horloge had 2 minuten minder. Ik dacht dat het krap ging worden toen ik terug naar het scorebord keek. Het toonde 3.58.47 – een persoonlijk record met meer dan een minuut onder mijn tijd in Dublin. Ik pakte mijn medaille, wafels en water, met mijn vuist in de lucht, totaal onverwacht, maar de training in het hete weer en de ontmoetingen die ik de voorgaande dag had gehad, moeten belangrijke factoren zijn geweest. Het is om zoveel redenen een onvergetelijk weekend geweest.
Foto’s
Weer
Kil, bewolkt met hier en daar wat zon en een koele tegenwind voor de terugkeer naar de stad, 12°C
Beoordeling
- Wedstrijd: 7.5/10 – mooie combinative van historische stad, voorsteden, bos en meer, echter die heuvel, verdorie. Hier is de route.
- Expositie: 6/10 – een grote tent met winkels, andere racestanden en een kleine bar. Niet zo groot als verwacht.
- Ondersteuning: 6/10 – Vrij goed aan de start en het einde maar vrij magertjes voor het grootste deel, vooral buiten de stad en door de buitenwijken
- Rustpunten: 8/10 – Halve flesjes citroenwater wat goed was, dan bananen, gels, cylindrische waterkopjes (zucht) en rozijnen
- Goodie Bag: 4/10 – Vrij mager over het algemeen, Echinacea tabletten, tijgerbalsem, klein flesje water, T-shirt, wafels.
- Medailles en foto’s: 6/10 – Goedkoop ogende medaille hoewel het een lint had in de Belgische driekleur, wat goed was. Foto’s 6 euro per stuk, de goedkoopste die ik heb gevonden.
- Finishtijd: 3u 58 min. Mijn loopinfo vind je hier.
© Mikes EU Marathons. Vertaling Meintje, redactie NAHdine, eindredactie Zuiderzon, ME-gids.
Bedankt Mike! Thanks Mike!
Steunt u Mike zijn marathons ten voordele van biomedisch onderzoek naar ME?
Mike zamelde reeds meer dan 5000 Britse pond in.
Zijn streefdoel is 26.000 Britse pond. Helpt u MEe?
Lees ook
- Een marathon lopen in elke Europese lidstaat om onderzoek naar myalgische encefalomyelitis (ME) te steunen
- Hoe is het om te leven met ME in België?
- Mikes marathons: bewustmaking van ME doorheen Europa, Brussel op 2 oktober
