Liefde en geluk
Voor F,
Ik ben vandaag naar de Mexicaan geweest, het is exact drie jaar geleden, toen oktober ’03, nadien kan ik mij niet meer heugen daar geweest te zijn.
Het was het moment dat ik dit huis had gekocht, in eerste instantie voor mij alleen.
Na tien jaar samen leek ons latten tijdelijk de beste oplossing.
Lelystad, waar wij toen woonden had mij behalve de natuur niets te bieden, ja fijne buurtjes in ons “appartementen state”, maar zij waren allen meer dan bejaard.
Door handicaps geveld (althans ik dacht dat ik wist wat geveld was,) had ik toen geen baan.
Ik kocht daadkrachtig een huis in Enschede, daar ligt mijn jeugd en leven.
Mijn man bleef in Lelystad omdat hij in het westen werkt.
Voor het eerst werd ik echt geconfronteerd met handicaps en beperkingen: in de wereld die minimaal onfair heet. Mijn man moet borg staan, op mij valt geen levensverzekering te zetten, ik ben een verhoogd risico en of ik betaal zoveel premie dat ik het beter zelf kan gaan sparen.
Het tweede realiteitsbesef bleek, dat door alle verzekeringen en geen “hypotheek garantie” als WAO er, dat ik eigenlijk gewoon geen huis kan/ mag kopen.
De mede reden om te trouwen, dan staat het huis via een omweg toch op mijn naam, zij het er aan vastgeplakt
Ondanks de mede zakelijke insteek: het huwelijk was echt, tranen en bevestiging van tien jaar liefde.
De volgende besef dat WAO geen vetpot is, reizen onbetaalbaar, amper tijd elkaar te zien, althans in Enschede. Opnieuw heeft de WAO mij/hem een te grote wens in vrije tijd, in vrijheid ontnomen.
Volgende stap is dan een grote verbouwing, zodat we kunnen latten in mijn: nu ons huis.
Nu, drie jaar later ik ben blij met mijn relatie, vanavond opnieuw bevestigt in de Mexicaan. Dit onder het genot van een fantastische maaltijd, fijn personeel.
Maar vooral “gewoon geluk”
De verjaardag van mijn man, ik ben gelukkig met hem, helaas niet enkel uit liefde, nee ook door het scheppen van de praktische mogelijkheid nog zelfstandig te kunnen leven.
Een maand geleden heb ik hem na lang tobben oprecht gevraagd! ?
Ben ik nog met wie je oud wil worden, ik voel me bij tijden schuldig, niet meer echt een partij voor de liefde, met zes tot acht uur leven, misschien een tot twee uur tijd cq aandacht voor hem, al is dit al groots ingeschat, besef ik mij nu.
Visueel is mijn leven er een van een bejaarde.
Zijn antwoord is helder en puur ja,” weet wat je zegt” sputter ik nog na!
Ik haat het om te zien hoe “afhankelijk”ik praktisch nu echt van hem wordt, of verworden…
Ik heb getroffen, maar weet en voel met regelmaat dat ik mezelf, juist hem ook een heel ander en fitte huwelijkspartner had geschonken als ik hier invloed op had gehad
Vanavond is het na drie dagen extra rusten, planning en structuur in hoogste graad, extra pijnmedicatie, de avond van zijn verjaardag, en nog snel een uurtje op bed!
Voor “Het Vertrek naar de Mexicaan”.
Daar hebben we een fantastische avond, ruim drie uur getafeld.
Ik vond dit het mooiste cadeau wat ik hem kon en mocht schenken.
Heb lang niet meer zo genoten, het leek alsof leven weer “normaal was”.
Hier wil ik elke maand graag drie dagen voor gaan ontberen, “gewoon geluk”.
Al sterf ik nu van pijn en dodelijke vermoeidheid.
Soms is er toch een engel, hij die mij/hem iets toestaat van weleer.
Ik dank hem, die engel!
Dan het huwelijk, in voor en tegenspoed is voor ons veel en actueel de deal.
Waarmee wij moeten/ willen leven: een moeilijk pad zei een wijze “Maria”!
Ik ben erg zelfstandig mentaal.
Besef dat partners hier ook een weg en eigen vrije keus in moeten kunnen hebben.
Een andere keus,!
Leven in energie!
Als ik het al trek, om twee uur op een kruk te zitten in de disco, besef en zie ik hoe verschillend “WIJ zijn verworden”.
Verschillend van hen die ogenschijnlijk nog zo de energie van het “eeuwig leven” hebben.
Nee, ik ben niet meer jaloers, enkel verschillend in stijl!
Ik hou van stijl, ben daarin hoog eisend!
Net als in levensstijl. deze heeft inhoudelijk: pijnlijk een totaal andere betekenis gekregen.
Net als voor mijn man, de pilaar waar op ik medeleef.
Iemand als ik: leider en eigenzinnig wezen.
Penitentie zij een vriendin van tachtig, ze begreep mij!
Zij begreep ons!
Dat kom ik niet vaak tegen.
Jannie bedankt.
Henk Arjen
3 reacties
Liefde en geluk
Wat kan jij toch mooi en goed schrijven Arjen. Heb ook deze column weer echt geboeid zitten lezen. En herkenbaar is het ook zeker!
Bedankt weer voor het delen!
Liefde en geluk
heel mooi geschreven!
Liefde en geluk
Bedankt Sammy!