Om over iets te oordelen moet je er gemiddeld aan deelgenomen hebben.
Voor mij is second live exact het antwoord: waarom ik voorheen niets met computers had.
Qua entertainment, achtergronden in alle schoonheid, en eindelijk weer eens volop de zee.
Dan het kunnen vliegen, het is een optie waar ik intens gebruik van maak.
Uren verstrijken in groei van de spelregels die je second life doen verkennen. Dan komt bij mij het moment dat ik besef: dit is daadwerkelijk zonde van mijn tijd.
In mijn beleving is second live de ultieme uiting van het egoïsme zij die er heerst in het échte leven.
De vriendschap die je daar ter plekke ontvangt, de liefde die men zo maar met je wilt delen?
Men schroomt men niet om je MSN te vragen.
Stupide, leeg en een weerkaatsing van ‘een maatschappij zonder ziel’.
Wat verlet de mens om in het echte leven dit contact te zoeken?
Vriendschappen aan te bieden, en of gewoon de vraag: kan ik wat voor je doen?
Zo ben ik nog opgevoed: een zieke buurman die bracht je soep, daar kocht je ook sigaren voor.
Het echte leven lijkt enkel gericht op prestatie en drang naar meer luxe en stijl, die ik persoonlijk vaak waarneem als stijlloosheid.
Er is amper nog tijd voor sociale realiteit, men ontmoet elkaar via mails en MSN, maar gewoon bellen, elkaar ontmoeten, dat is zo flink een stap op zij geschoven.
Persoonlijk ben ik wel blij met de mogelijkheden van de computer, maar die zijn geboren uit de werkelijkheid die onmacht heet.
Maar second life, misschien een leuke daginvulling voor de gehandicapte mens, die zich niet meer vrijelijk kan voortbewegen!
Hier is het wel de kunst dat je de ironie kunt hanteren: namelijk dat de mooie jonge vent in het leven van second life, in het echt aan handen en voeten gebonden is aan een rolstoel.
Daar niet meer de strakke lijnen van de mooie Avatar waar kan maken.
Helemaal niet in het echt naar zee kan, en dus ook niet kunnen lopen.
Mijn voortdurende gedachte is sindsdien: waarom niet deze energie in het echte leven pompen, klaar staan voor je medemens die soms wel wat aandacht en of letterlijke hulp als een boodschapje kan gebruiken.
Ik kom die vrijwilligers in het echte leven niet tegen, ook bieden zij mij in rolstoel en of scootmobiel geen ‘vriendschap aan’.
Zou dat het antwoord zijn op de verslaving van second live?
Een wereld in perfectie, en als de verpakking van je Avatar je verveelt: dan kies je gewoon een andere.
Zo zit het echte leven niet in elkaar of…
Henk Arjen Baas
3 reacties
second live
hoi arjen
mooi geschreven ook ik vind de second live helemaal niets
maar als je eenzaam bent en ook bijna niet weg kunt is het inderdaad een optie
gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen
maar je heeft het goed verwoord
het echte leven is inderdaad anders
groetjes alie
Second Live
Hoi Arjen
Goed verwoord zeg!
Groetjes Lijda
Second live
Second live…..ik ken het niet maar naar wat ik er van gehoord heb zou het niks voor mij zijn. Ik kan me niet inbeelden dat ik dat wat door omstandigheden ontbreekt in mijn leven zou kunnen invullen door zo’n virtueel leven op te bouwen en daar dan ook nog voldoening aan zou beleven.
Als een spelletje lijkt me wel eens leuk om in een andere rol te stappen dan die aan jou toebedeeld is maar in deze vorm vrees ik dat het snel tot verslaving lijdt en er een moment komt dat je de werkelijkheid uit het oog gaat verliezen of dat het als een vlucht wordt om niet met de werkelijkheid te moeten omgaan.
In mijn leven met beperkingen kan ik echter nog voldoende creativiteit kwijt in het zoeken naar alternatieven die het leven toch nog waard maken om geleefd te worden.
Ik maak echter wel een onderscheid tussen dergelijke virtuele wegen en het gewone email en msnverkeer. Ik zie dit niet zo als vlucht voor werkelijk contact, via mail of soms msn kan je echt wel echt nabij zijn, net zoals dat met een briefje of telefoontje kan.
Inderdaad is er in onze moderne maatschappij waar een fulltime job meer regel dan uitzondering is voor iedereen nog weinig tijd voor die gezellige, onformele contacten. De kloof met de minder aktieve bevolking is daardoor moeilijker geworden maar niet onmogelijk.
Mensen met aandacht en warme interesse voor anderen vinden ook in deze hectische wereld mogelijkheden om contacten levend te houden op een andere, creatievere manier.
Ook wij als minder-aktieven mogen niet werkeloos aan de kant gaan staan en afwachten maar mee op zoek gaan naar contact. Ik blijf ondanks alles de toekomst optimistisch tegemoet kijken en geloven in de goede wil van mensen van alle leeftijden; gezindheid of mogelijkheden.
Groetjes
Heike